Grenzen

Uiteindelijk kan iedereen zijn of haar grens houden. Voor de één komt dat moment alleen sneller dan voor de ander.

Laatst zei een moeder tegen mij:

“Ik weet dat ik grenzen moet stellen, maar daarna voel ik me schuldig.” ”En daarom vind ik het soms zo moeilijk. Het voelt alsof ik iets afpak, of alsof ik tekortschiet.”, zei ze.

Maar wist je dat grenzen naast liefde kunnen bestaan?!

Misschien herken je dat.

Je zegt nee en meteen voel je het in je lijf.

Maar laat me je dit zeggen, eerlijk en zacht tegelijk:

Grenzen zijn geen afwijzing.

Grenzen zijn informatie.

Veel vrouwen hebben geleerd dat liefde betekent dat je goed zorgt, meebeweegt en invoelt.

Ondanks je eigen status.

En ja, dat maakt je een betrokken moeder.

Tegelijkertijd maakt het grenzen ingewikkeld, zeker als er innerlijke delen meedoen:

• een deel dat bang is om streng gevonden te worden

• een deel dat harmonie wil bewaren

• een deel dat zegt: “Goede moeders doen dit gewoon.”

Dus slik je iets in.

Je gaat toch nog even door en pas later merk je het:

je bent leeg, kortaf of boos.

Niet omdat je geen grenzen hebt, maar omdat je ze te laat voelt.

Het lichaam is heel wijs. Ze geeft signalen dat je grenzen bereikt zijn. Denk dan aan:

• Vermoeidheid.

• Irritatie.

• Spanning in je borst of kaken.

Dat zijn geen zwaktes, dat zijn boodschappers.

En hoe sneller je leert luisteren, hoe zachter je grenzen kunnen worden.

Niet vanuit boosheid, maar vanuit zelf-leiding.

Een grens mét verbinding ziet er zo uit

Niet: “Nu is het klaar, ik kan dit niet meer.”

Maar: “Ik merk dat ik moe word. We ronden dit af.”

Niet: “Laat me met rust.”

Maar: “Ik heb even ruimte nodig, daarna ben ik er weer.”

Je hoeft niet harder te worden, alleen duidelijker te zijn.

Voor jezelf, je innerlijke delen en daardoor ook voor je kind en naasten.

Als je je schuldig voelt na het stellen van een grens, betekent dat niet dat de grens fout was.

Het betekent vaak dat een oud deel in jou nog denkt dat liefde voorwaardelijk is.

Dat deel mag je geruststellen.

Niet overrulen.

En precies daar ontstaat balans.